Soms gebeurt heling niet in grote stappen, maar in een zachte ademhaling, een blik naar een boom, of een eenvoudige beweging op een bankje in het bos. Dit verhaal is echt. En het blijft nazinderen.

De kracht van een kleine beweging. 

We wandelen samen. Door het bos, onder een zachte zon. Elsie, mijn cliënt, rouwt om haar moeder. De pijn zit diep. 

"Ik voel me verstikt," zegt ze. "Alsof ik stik. En niemand begrijpt me."
We staan stil. Kijken naar de bomen. Twee ervan zijn scheef gegroeid, geraakt door stormen. De ene draagt een scheur in zijn bast, de ander is afgebroken, maar groeit verder met twee nieuwe stammen. 

"Zie je?" zeg ik. "Ze leven verder. Geknakt, maar niet gebroken. Net als jij."

We gaan zitten op een bankje. Ik adem diep, rek me uit, en ontdek op dat moment een spontane beweging. Een eenvoudige oefening. Elsie doet mee. Na enkele herhalingen verzacht haar ademhaling. Ze glimlacht voorzichtig.

"De druk in mijn keel is weg," zegt ze even later.

"Wil je rechtstaan?" vraag ik.

"Ik voel me vrij," antwoordt ze.

Wanneer we terugwandelen, stapt ze anders. Elke stap wordt lichter. 

"Ik loop zoals dertig jaar geleden". Vrijheid ! zegt ze.

Een maand later is ze terug. Rustiger. Werk hervat. Angst verdwenen. Ze heeft de oefening blijven doen. En ik? Ik heb geleerd dat zelfs de kleinste beweging – gedragen door aandacht en verbinding – een zinvol leven kan activeren.